Na Svjet­ski dan knji­ge, da­tum ka­da je 1616. umro Ser­van­tes, a ro­dio se Šek­spir mi go­vo­ri­mo o pje­sni­ku Du­jo­vi­ću – ka­za­la je Mi­li­ca Kralj, ured­ni­ca tri­bi­ne ,,Ri­ječ” Udru­že­nja knji­žev­ni­ka Cr­ne Go­re, ko­je je or­ga­ni­zo­va­lo ve­če sje­ća­nja na bo­ga­to dje­lo pje­sni­ka i no­vi­na­ra Jo­va­na Du­jo­vi­ća, svog is­tak­nu­tog čla­na. Ve­če je odr­ža­no u Du­hov­nom cen­tru „Sve­ti Si­me­on Mi­ro­to­či­vi”.
- Nje­go­va ,,Neo­ba­ve­zna an­to­lo­gi­ja svjet­ske po­e­zi­je” i te ka­ko je oba­ve­zu­ju­ća: njom je po­ka­zi­vao svo­je vr­sno po­zna­va­nje to­ko­va sa­vre­me­ne i evrop­ske i svjet­ske po­e­zi­je; ali i ne­sva­ki­da­šnji po­sve­će­nič­ki žar s ko­jim je po­put sred­nje­vje­kov­nih lje­to­pi­sa­ca iš­či­ta­vao, pre­bi­rao, sa­ku­pljao, od­ba­ci­vao i oda­bi­rao pje­sni­ke i pje­sme od ko­jih će sa­či­ni­ti za­di­vlju­ju­ći an­to­lo­gij­ski pre­gled – ka­za­la je Kralj. Ne smi­je se za­bo­ra­vi­ti, do­da­je, da je Du­jo­vić bio je­dan od pr­vih no­vi­na­ra u Cr­noj Go­ri, ali i u onoj ve­li­koj Ju­go­sla­vi­ji, ko­ji je is­tra­ži­vao i ob­ra­đi­vao ta­bu te­me.
- Nje­gov po­če­tak u pri­štin­skom ,,Je­din­stvu”, a od 1963. go­di­ne u ti­to­grad­skoj ,,Po­bje­di” do pen­zi­o­ni­sa­nja, ka­rak­te­ri­še plo­dan stva­ra­lač­ki rad u ko­ji je unio to­plot­no bi­lo svo­je bla­go­de­ti sa da­rom po­sto­ja­ne li­te­rar­no­sti – ka­zao je pu­bli­ci­sta i iz­da­vač Dra­gu­tin Bu­do No­vo­sel. Go­vo­re­ći o Du­jo­vi­će­vi­će­vom stva­ra­la­štvu No­vo­sel je do­dao da je Du­jo­vić ,,no­vi­nar­ski, pro­zni i pje­snič­ki mo­nah krh­ke du­še i ve­dre mi­sli sa li­te­rar­nom cr­tom, za­što je i na­gra­đen na­gra­dom Udru­že­nja no­vi­na­ra Cr­ne Go­re.
U go­vo­ru ko­ji je na­slo­vljen ,,Zlo­čin bez ka­zne u po­e­zi­ji Jo­va­na Du­jo­vi­ća” knji­žev­nik Bu­di­mir Du­bak je is­ta­kao da je sud­ba auto­ra pred­o­dre­di­la nje­go­vu po­e­zi­ju.
- Sa­da, kad je smrt sta­vi­la neo­po­zi­vu tač­ku na knji­žev­no dje­lo, či­ta­mo Jo­va­no­ve pje­sme, u klju­ču nje­go­vog ot­po­ra zlo­či­nu bez ka­zne. Isto­ri­ja u Du­jo­vi­će­voj po­e­zi­ji li­či na ,,su­ro­vo po­zo­ri­šte”, gdje je ne­pre­kid­no na sce­ni srp­ski na­rod nad ko­jim se vr­še zlo­či­ni. Sa­mo se smje­nju­ju eg­ze­ku­to­ri – ob­ja­snio je Du­bak, do­da­ju­ći da je Du­jo­vić iz­gon iz Me­to­hi­je traj­no po­nio u svo­joj uspo­me­ni kao iz­gon iz ra­ja.
- Pje­snik Jo­van Du­jo­vić je svo­je dje­lo po­sve­tio sud­bi­ni srp­skog na­ro­da, s na­dom da će is­ku­še­nja, žr­tve i vje­ru, po­put pra­ved­nog Jo­va, bi­ti na­gra­đen od Go­spo­da, u či­ji sud je je­di­no vje­ro­vao – za­klju­čio je Du­bak.
Pi­sac i pre­vo­di­lac Slo­bo­dan Mi­lić je is­ta­kao da je iro­ni­ja jed­na od glav­nih ka­rak­te­ri­sti­ka po­e­zi­je Jo­va­na Du­jo­vi­ća.
- Pje­snik uvi­jek po­či­nje od se­be i na­bra­ja sve svo­je sklo­no­sti, ali bo­ga­mi vi­še i sla­bo­sti, da bi pre­šao na du­bo­ko iro­ni­zo­va­nje na­ših kr­vo­žed­nih ne­pri­ja­te­lja ili bo­lje re­ći kr­vo­žed­nog i pu­nog zla čo­vje­ka – ka­zao je Mi­lić.
Sti­ho­ve iz Du­jo­vi­će­vih zbir­ki či­ta­li su Mi­li­ca Kralj i Ti­ja­na Du­jo­vić.
A.Ć.